Śniadanie mistrzów

Zbliża się moja ósma rocznica trzeźwości i jak co roku odkąd nie piję, mniej więcej na miesiąc przed nią nachodzą mnie refleksje. Nie wiem czemu tak się dzieje ale tak jest. Rok w rok to samo, wlotki w umyśle z czasów picia (często rzeczy o których niby nie pamiętałem) i początków trzeźwienia. Ogólnie cieszę się z tego bo mam obraz, żywe porównanie tego samego a jednak bardzo innego człowieka.

Kiedy dziś rano przygotowywaliśmy śniadanie spojrzałem przez okno i jeden żurków leciał z butelką piwa. No i zaś doskonale wiem co on czuje, o czym myśli jakie ma nadzieje i obawy.
Teraz czuł się... chciałbym powiedzieć szczęśliwy ale to nie to, wie że za chwilę fuzel w gębie zniknie, poprawi się wzrok.

Skupienie wróci do dość normalnego poziomu. Wie że za chwilę poczuje się lepiej. W głowie powtarza sobie że zaraz będzie dobrze. Być może powtarza klasyczne cytaty, Czym się zatrułeś, tym się lecz. Bla, bla, bla, faceci a zwłaszcza uzależnieni potrafimy każde świństwo argumentować tak by wyjść na swoje.

Jednak wie że za chwilę będzie dno butelki i twarde zderzenie z tym faktem. Co dalej, skąd załatwić kasę, kto pożyczy, kto da na zeszyt. Może z zakupów wystarczy, może coś sprzedam itd.

Wiem bo sam tak robiłem. Piłem codziennie ale rzadko do urwanego filmu jednak większość poranków była taka sama. Dwie kawy, trzy piwa, i sześć fajek. Śniadanie mistrzów co?!

Kiedy przestałem pić jedną z rzeczy które radykalnie zmieniłem były śniadania. Oczywiście alkoholu zero ale i mniej, trochę mniej kawy i papierosów. Dziś piję tylko kawę :-)

Do rzeczy, pamiętam jak smakowały w letni poranek świeże bułki z twarożkiem Grani i szczypiorkiem. Do tego sok pomarańczowy oczywiście z biedronki, znaczy z pomarańczy ;-)
Niebo w gębie, niebo w umyśle, niebo na ziemi!

Zapach jedzenia i świadomość że za chwilę nie będę pragnął dalej, to jest coś dla czego warto nie pić! Uwielbiam taką celebrację życia, w małych i codziennych sprawach.
Postanowiliśmy wracać do tych wspólnych posiłków i po za niedzielnym obiadem jeść też takie śniadania. I tu właśnie taka propozycja.

Zapewne część z was nie miała takich śniadań jak ja kiedyś, ale może zamiast wiecznie podnosić poprzeczkę w karierze zawodowej i materialnej części życia, warto podnieść poprzeczkę w tym co najważniejsze? Wspólne posiłki to istotny element życia każdego człowieka.

Smacznego, kochani :-)

SB